Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En laten we natuurlijk de Wolf -man niet over het hoofd zien. Deze iconische monsters zijn in de loop der jaren geëvolueerd en getransformeerd en hun oorspronkelijke vormen overstijgen, terwijl ze door de hele generaties continu angstaanjagende doelgroepen. We hebben onlangs een nieuwe kijk op Dracula in Nosferatu van Robert Eggers gezien, en nu is Guillermo del Toro klaar om ons een nieuwe Frankenstein te brengen. Ondertussen geeft schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn eigen draai aan de Wolf-man.
Maar hoe boeit een filmmaker als Whannell het moderne publiek met nog een weerwolffilm, vooral met de Wolf Man als het centrale personage? Hoe maken deze filmmakers, zoals Whannell het zegt, deze klassieke monsters weer beangstigend als relevant?
Dus, bewapen jezelf met fakkels, selecteer je wolfsbane en slijpen je inzetten - en bereid je voor om je te verdiepen in de metaforen die inherent zijn aan monsterverhalen. We hadden de gelegenheid om met Whannell de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk te bespreken, zijn benadering om iconische wezens zoals The Wolf Man in 2025 nieuw leven in te blazen, en waarom deze verhalen nog steeds belangrijk zijn.
