Dracula. Ang halimaw na Frankenstein. Ang hindi nakikita na tao. Ang momya. At, siyempre, huwag nating pansinin ang lobo na tao . Ang mga iconic na monsters na ito ay nagbago at nagbago sa mga nakaraang taon, na lumilipas sa kanilang mga orihinal na form habang patuloy na nakakatakot na mga madla sa buong henerasyon. Kamakailan lamang ay nakakita kami ng isang bagong pagkuha sa Dracula sa Robert Eggers ' Nosferatu , at ngayon ay nakatakdang dalhin kami ni Guillermo del Toro ng isang sariwang Frankenstein. Samantala, ang manunulat-director na si Leigh Whannell ay naglalagay ng kanyang sariling pag-ikot sa taong Wolf.
Ngunit paano ang isang filmmaker tulad ng Whannell ay nakakaakit ng mga modernong madla na may isa pang pelikulang werewolf, lalo na sa The Wolf Man bilang sentral na karakter? Paano inilalagay ito ng mga filmmaker na ito, tulad ng inilalagay ni Whannell, gawin itong mga klasikong monsters na parehong nakakatakot at may kaugnayan pa?
Kaya, braso ang iyong sarili ng mga sulo, piliin ang iyong Wolfsbane, at patalasin ang iyong mga pusta - at maghanda upang matuklasan ang mga metapora na likas sa mga salaysay ng halimaw. Nagkaroon kami ng pagkakataon na talakayin kay Whannell ang epekto ng mga klasikong pelikula ng halimaw sa kanyang trabaho, ang kanyang diskarte sa muling pagbuhay ng mga iconic na nilalang tulad ng The Wolf Man noong 2025, at kung bakit mahalaga pa rin ang mga kuwentong ito ngayon.
