W odcinku pilotażowym Twin Peaks David Lynch mistrzowsko oddaje przyziemne rutyny życia w szkole średniej: uczeń skradający papierosa, inny został wezwany do biura dyrektora, i wezwanie do walki w klasie. Jednak scena dramatyczna obraca się, gdy policjant wchodzi i szepcze do nauczyciela, a następnie krzyk i uczeń biegający przez dziedziniec. Kamera koncentruje się na pustym siedzeniu, a dwóch uczniów wymienia wiedzę, zdając sobie sprawę z nie do pomyślenia: ich przyjaciółka Laura Palmer nie żyje. Ten moment zawiera esencję pracy Lyncha, w której zwykłe maski niepokojące podkładki, że był tak biegły w ujawnieniu.
Zdolność Davida Lyncha do zagłębiania się pod powierzchnią życia codziennego jest powtarzającym się tematem w jego twórczości. Jego praca charakteryzuje się niepokojącą, podobną do snu jakości, która zdobyła termin „Lynchian”. Ten termin, podobnie jak „Kafkaesque”, wykracza poza szczegóły jego filmów, aby opisać szersze, dezorientujące doświadczenie. Odejście Lyncha jest przejmującym przypomnieniem o utraty unikalnego głosu, którego praca rezonowała inaczej z każdym fanem, co utrudnia wskazanie jednej ostatecznej sceny lub pracy.
Wpływ Lyncha jest widoczny w jego filmach, takich jak Eraserhead , rytuał fragmentu dla wielu początkujących entuzjastów filmów. Ponadczasowym uroku jego pracy podkreśla fakt, że nawet dekady później nowe pokolenia, takie jak nastoletni syn Scotta i jego dziewczyna, przyciągają Twin Peaks , badając jego głębokości narracyjne.
Podejście Lyncha do opowiadania historii jest uosobienia w Twin Peaks: The Return , w którym obalił oczekiwania, tworząc świat, który przeciwstawił się konwencjonalnym narracji opartej na nostalgii. Zamiast polegać na znanych postaciach, Lynch stworzył surrealistyczny wszechświat, wraz z anachronicznymi elementami, takimi jak sypialnia w stylu lat 50. i dziwaczne zwrotki akcji z udziałem klonów i alternatywnych wymiarów.
Nawet gdy Lynch zapuścił się na bardziej główne terytorium z wydmem , jego charakterystyczny styl pozostawał niepowtarzalny. Pomimo wyzwań, jakie napotkał podczas jego produkcji, jak szczegółowo opisał w książce Maxa Evry'ego , arcydziełem w Disary , film zachował unikalne obrazy Lyncha, takie jak niesławna maszyna dojenia kota/szczura.
Lynch's The Elephant Man prezentuje jego zdolność do mieszania piękna z niepokojącym, osadzonym na tle historycznego okresu, w którym normy społeczne były wyraźnie różne. Jego filmy często badają dychotomię między występami powierzchniowymi a ukrytą rzeczywistością pod nim, motywem, który silnie rezonuje w niebieskim aksamicie . Ten film odsuwa fornir z połowy wieku Americana, aby odsłonić ciemniejszy, surrealistyczny podziemny świat, świadectwo nieuzasadnionego, surrealistycznego podejścia Lyncha do opowiadania historii.
Wpływ Davida Lyncha wykracza poza własną pracę, inspirując nowe pokolenie filmowców. Od Jane Schoenbrun widziałem glow telewizyjnego , który czerpie bezpośrednio od podwójnych szczytów , po dzieła Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster i innych, wpływ „linczian” jest namacalny. Nawet wczesne filmy Denisa Villeneuve pokazują ślady nieziemskiego dotyku Lyncha.
Dziedzictwo Davida Lyncha jest nie tylko w jego filmach, ale w sposób, w jaki ukształtował filmowy krajobraz. Jego praca nadal inspiruje filmowców do spojrzenia poza powierzchnię, poszukując elementów „linchian”, które czają się pod spodem. Gdy opłakujemy jego śmierć, świętujemy trwały wpływ artysty, który na nowo zdefiniował, co to znaczy być „Lynchian”.
David Lynch i Jack Nance na planie Eraserhead.
